De touwen om mijn bovenarmen geven me troost

Leven in eigen handen nemen, ik doe het nog maar kort bewust en volledig.
Ik wil me nog wel eens verstoppen, maar mijn wakkere geest laat het niet meer toe.
Ik mag leren!! Dus ik wil alles aangaan.
Nu bewust, maar natuurlijk diepe patronen vervlochten met heel veel momenten van onbewust doen en handelen.
Maar ze blijven terugkeren; mijn open handen, om uitdagingen aan te pakken, om mensen vast te houden, om mezelf te verbinden met iets of iemand.
Het aangrijpen van mogelijkheden, delen van verlangens en het aangaan van de dingen van alledag. Ik zie ze als gelijke.
Maar in alles waar ik voor wil gaan of staan, zit de oefening in overgave. Ik weet dat mijn denken beperkt is. Er zit een enorme dualiteit in het leven: regie nemen & overgave. Veerkracht. Ik wil een veerkrachtig mens zijn. Niet zozeer een goed mens, of eerlijk mens of bedachtzaam, slim of mooi mens.

Ik sta versteld van de kracht van mijn hart. Ik kan haar inzetten. Ze geeft antwoord. Ze vertelt me. Als ik genoeg stil ben. Veerkracht oefen ik met dierbare vrienden. Wat een geschenken zijn er ontstaan de laatste maanden. Veerkracht oefen ik door te luisteren naar mijn hart, te luisteren of iets resoneert en mij dus iets vertelt. Aangaan van het alledaagse maar ook spannende dingen.

Zo nu een Shibari sessie bij Æbele Kluwer. Een Japanse touwknoopkunst waarbij symmetrische patronen op het lichaam aangebracht worden met touw, veelal in een asymmetrische houding.

In Zeist word ik ontvangen. Volledig, aandachtig, in rust. De eerste boodschap komt bij me binnen: ‘Ik mag er helemaal zijn! Hij heeft rust, tijd en zijn hart is gericht op deze sessie” En deze energie blijft. Een fijne kennismaking waar geen ruis of sluimering omheen hangt. Waar goed oogcontact is. De lage stem van Æbele werkt op mij verzachtend. Mijn lijf voelt rustig, mijn hart vrolijk. Wat mag deze ervaring mij geven?

Ik krijg wat te horen over het ontstaan van Shibari en voel me dankbaar en ook voel ik de kleinheid van mijn leven. Verbondenheid en compassie met de vele levensverhalen voor mij en naast mij, geven een reactie in mijn lichaam. Grenzen en wensen. Ik kreeg de ruimte om de mijne kenbaar te maken en ook Æbele vertelde zijne. Alles voelt veilig & transparant.

We gaan naar boven. Op de mooie zolder is er fijn daglicht en een prettige temperatuur. Ik wil de sessie zonder kleren doen. Ik trek mijn kleren uit. Ik kies daarvoor omdat het mij helpt in mijn proces. Om de sessie officieel te openen zitten we tegenover elkaar.

Het is een ceremonie. Het voelt als een ceremonie. Het ademt diepte. Het knopen begint.

En ik ga overal heen. In mijn hoofd. Ik schiet van hot naar her in gedachten, maar naarmate er meer touwen worden geknoopt, zak ik langzaam meer in mijn lijf. Vanuit het lijden beweeg ik langzaam naar aangaan, het gevoel om bij mezelf te blijven. Volledig.

De touwen om mijn bovenarmen geven me troost. Mijn handen vastgeknoopt op mijn rug geven een signaal dat ik los mag laten. Mijn hoofd wordt kalmer en stiller. De touwen die zacht over mijn huid glijden maken me compact en geven opwinding, verzorging en begrenzing.

Æbele vraagt regelmatig rustig of ik ok ben. Zonder dat het proces stagneert. Mijn mond open, kaken ontspannen. Mijn binnen en buitenwereld lijken in elkaar over te vloeien. Overal in mijn hele lijf voelt evenveel aandacht. Geen voorkeur of afkeer. Geen schaamte. Ik voel me eenvoudig en compleet. Geborgen en liefdevol.

De muziek is zorgvuldig. Niet romantisch, niet hard, niet geil, niet dat je wilt gaan meezingen, niet irritant, maar genoeg stuwend, waardoor ik erbij kan blijven. Bij alles wat er in mij beweegt.

Voel me onafhankelijk, ondanks dat ik vast zit in de touwen. Ik ben sterk. Ik ben gerust. Ik adem door pijn. Met de pijn.

De trage bevrijding voelt als een dikke witte deken dauw over groene velden op een vroege ochtend. Een dikke zachte volle deken over, tussen, onder en in mijn hele zijn.

Dank je wel Æbele! Janneke